طرح سازمان صلح سبز برای جلوگیری از گرمایش جهانی

 شهلا ایادی

طی هفته گذشته سازمان صلح سبز کمپینی راه‌اندازی کرد که هدف اصلی آن جلوگیری از گرمایش جهانی بود.

سازمان صلح سبز، به تشویق شرکت‌ها، سازمان‌ها و مردم، برای سفید کردن پشت بام‌هایشان روی آورد. به اعتقاد افرادی که این کمپین را راه‌‎اندازی کرده‌اند، سفید کردن پشت بام‌ها باعث انعکاس نور خورشید شده و از گرم شدن کره زمین جلوگیری می‌کند.

دخالت‌های بشر در محیط زیست، تنها کره مسکون شناخته شده در عالم را به محیطی نامناسب برای ادامه بقای بشر تبدیل کرده است. به همین دلیل، فعالان محیط زیست در سراسر جهان تلاش می‌کنند تا با اصلاح روندها و اقداماتی که بشر بر روی کره زمین انجام می‌دهد، جهان را محیطی مطلوب‌تر برای نسل‌های آتی کنند. فعالان محیط زیست ایران نیز همگام با مردم جهان، در این راه گام بر می‌دارند. چندی است که فعالان محیط زیست در ایران، اقداماتی کوچک اما ارزشمند برای بهبود وضعیت اکوسیستم‌های کشور انجام می‌دهند و این اقدامات، با عنوان قرارهای سبز، در هر هفته پیگیری و توسط برخی رسانه‌ها منعکس می‌شود. در نخستین هفته تیرماه و با آغاز فصل تابستان، همگام با کمپین شکل گرفته توسط گروه صلح سبز برای مقابله با گرمایش جهانی، فعالان محیط زیست استان لرستان نیز در قراری سبز، اقدام به آبیاری نهال‌های بلوط سایت سنگ نوردی خرم آباد با مشارکت سازمان آتش‌نشانی این شهرستان کردند. این کار توسط انجمن سبز اندیشان لرستان انجام شد.

دومین قرار سبز مربوط به انجمن پاژین بود. این انجمن یک دوره آموزشی برای فعالیت‌های مدنی و محیط زیستی در راستای افزایش آگاهی اعضای خود برگزار کرد. قرار سبز تهران نیز توسط جمعیت پژواک طبیعت (تهران) ساماندهی شده بود. در آدینه نهم تیرماه، این گروه اقدام به جمع‌آوری فیلتر سیگار و گفتگوی محیط زیستی در پارک دانشجوی تهران کرد. فیلترهای سیگار پس از هر بارندگی می‌توانند سطح وسیعی از خاک کشور را آلوده کنند به همین دلیل این گروه محیط زیستی اقدام به جمع‌آوری فیلترها کرد.

دیگر قرار سبز هفته گذشته، توسط گروه داربانان آتی (لواسان) با هدف آشنایی بیشتر کودکان با طبیعت انجام شد. این گروه با ترتیب برنامه‌ای برای حرکت کودکان در امتداد رودخانه، عبور از کوچه باغ‌های سبز، ایجاد شرایط برای مشاهده گیاهان و جانوران بومی و سازماندهی سفری ماجراجویانه به دنبال تربیت نسلی هستند که با محیط زیست بیگانه نیست.

در هفته گذشته، قرار سبز شهر سبزوار به برگزاری کارگروه محیط زیست سبزوار در روز شنبه سوم تیرماه ۹۶، منتهی شد. در این جلسه در ارتباط با سه‌شنبه‌های بدون خودرو بحث و تبادل نظر شد. این نشست در شهرداری سبزوار برگزار شد.

قرار سبز تالش، به دنبال ایجاد فرصتی برای تنفس دوباره محیط زیست این شهر بود. جمعه دوم تیر ماه گروه مردم نهاد سبزاندیشان طبیعت تالش در اقدامی نمادین اقدام به پاکسازی ساحل قروق از زباله کردند.

قرار سبز کرمانشاه دوم تیرماه سال ۹۶ به همت گروه "پیام آوران اردیبهشت کرمانشاه" برگزار شد. این گروه در بازارچه خیریه "مهرآیینان مهر" با هدف کمک به کودکان سرطانی شرکت کرد. تعدادی از مدارس و مهد کودک‌های کرمانشاه و اصحاب رسانه نیز در این برنامه حضور داشتند. در همان روز این گروه همراه با سمن‌های محیط زیستی و دبیرخانه تخصصی منابع طبیعی، به آبیاری بلوط‌ها پرداختند. زیرا اعضای این گروه محیط زیستی باور دارند که هر درختی، روزنه امیدی برای حفظ زمین است.

قرار سبز استان گیلان نیم نگاهی به هفته محیط زیست و پیش رویداد ششمین جشنواره فیلم سبز ایران داشت. فعالان محیط زیست این استان پرفورمنس"نجات زمین" را در سالن آمفی تئاتر اداره کل محیط زیست استان گیلان برگزار کردند.

در قرار سبز شهر لاهیجان واقع در استان گیلان نیز انتخاب طرح پرفورمنس "نجات زمین" در هشتمین دوره جشنواره تئاتر خیابانی شهروند لاهیجان، توسط هنرمندان دوستدار محیط زیست انجام شد.

قرار سبز دهلران به صورت پاکسازی حاشیه جاده آبگرم توسط انجمن مرزنشینان سبز دهلران در ۲۶ خرداد برگزار شد. قرار سبز تهران نیز با پهن کردن سفره افطار به همت گروه‌های دستان سبز، فرهنگ‌سازی حیات، جمعیت پژواک طبیعت و تیم همدلی با حیوانات در روز ۳۱ خرداد ماه در چهار راه مولوی برای نیازمندان برگزار شد.

قرار سبز ایلام توسط بانوان طبیعت دوست آبدانان این شهر به صورت دیوار نویسی در راستای بهبود فرهنگ محیط زیستی جامعه انجام شد.

در هفته‌ای که گذشت، یکی از اعضای انجمن پاژین برنده جایزه‌ای بین‌المللی شد. رتبه اول مسابقه بین‌المللی عکاسی سازمان جهانی بهداشت دام (OIE) در بخش دانشجویی توسط سید جمال امامی رخدادی بود که فعالان محیط زیست کردستان را خوشحال کرد. قرار سبز استان فارس شهرستان استهبان نیز توسط گروه مردمی دیده‌بان استهبان با نصب تابلوی آموزشی برای حفاظت از جنگل‌ها در برابر آتش سوزی برگزار شد. بر روی این تابلو نوشته شده بود، "جنگل‌ها در حال سوختن هستند، به کمکشان بشتابیم!".

منبع:ایانا

شهرها زمین های کشاورزی جهان را می بلعند/تا سال ۲۰۳۰، جهان ۳۰ میلیون هکتار زمین کشاورزی به شهرها اختصاص می یابد/اراضی جنگلی به زمین های کشاورزی تبدیل خواهند شد

مطالعات نشان داده است تا سال ۲۰۳۰، جهان میلیون ها هکتار از زمین های کشاورزی حاصلخیز را به علت گسترش شهرها از دست می دهد و آسیا و آفریقا ۸۰ درصد از کل تلفات مزارع را در بر می گیرند.

به گزارش ایانا از وبسایت scidev محققان بین المللی با تجزیه و تحلیل داده های ماهواره ای زمین های کشاورزی و میزان بهره وری آن ها با استفاده از نتایج سال ۲۰۰۰ به عنوان نقطه مرجع و مقایسه آن با طرح های مناطق شهری تا سال۲۰۳۰، دریافتند ۳۰ میلیون هکتار از زمین های کشاورزی جهان به شهرهای رو به رشد تبدیل می شوند - که وسعتی معادل کشور فیلیپین است. در این میان، آسیا و آفریقا ۲۴ میلیون هکتار از زمین های کشاورزی اصلی خود را از دست خواهند داد.

از آن جایی که شهرها قطب های فعالیت های اقتصادی اند، تغییرات بزرگی قابل انتظار است. همان طور که نویسندگان مقاله می گویند، این نخستین مطالعه ای است که درباره تأثیر شهرنشینی بر روی زمین های کشاورزی در سطح جهانی، قاره ای و کشوری انجام شده است. کشورهای اتریش، آلمان، سوئد، نیوزلند و ایالات متحده این مطالعه را انجام داده اند.

میزان بهره وری زمین های کشاورزی که تا سال ۲۰۳۰ ناپدید می شوند تقریباً دو برابر میانگین جهانی است و حدود ۴-۳ درصد تولیدات کشاورزی جهان از سال ۲۰۰۰ را به خود اختصاص داده است.

چین، هند، نیجریه، پاکستان و ایالات متحده در صدر کشورهایی قرار دارند که زمین های کشاورزی شان را به دلیل گسترش شهرنشینی از دست داده اند. هرچند تفاوت های قابل توجهی در سطوح منطقه ای وجود دارد، اما بیشترین تأثیر بر میزان بهره وری محصولاتی از قبیل برنج، گندم، ذرت و سویاست.

در میان قاره ها، آسیا، حداکثر تلفات زمین های کشاورزی را خواهد داشت؛ زیرا چین به تنهایی یک چهارم از تلفات زمین های کشاورزی جهان را به خود اختصاص داده است. انتظار نمی رود در هند، دیگر کشوری که به سرعت در حال توسعه اقتصادی است، زمین های بیشتری از دست برود؛ هر چند این سناریو ممکن است با رشد شهرنشینی در این کشور تغییر کند. پاکستان، ویتنام و اندونزی نیز توان بالقوه ای برای از دست دادن زمین های کشاورزی شان دارند. هنگامی که این تغییرات معیشت کشاورزان کوچک و خرده فروشان را تهدید کند، عواقب جدّی تری در مناطق جنگلی نیز دیده خواهد شد.

فلیکس گروتزیگ (Felix Greutzig)، از محققان این مطالعه و رئیس گروه حمل و نقل؛ زیرساخت ها و کاربری زمین مؤسسه تحقیقاتی تغییرات آب و هوایی و مشترکات جهانی مرکاتور (Mercator) آلمان، می گوید:"از یک سو، زمین های کشاورزی به مصرف شهرنشینی می رسند و از سوی دیگر، ممکن است جنگل ها و دیگر اکوسیستم های ارزشمند در مقیاس های مربوطه جایگزین جدیدی برای زمین های کشاورزی شوند."

نتایج از دست رفتن جنگل ها می تواند بر شرایط آب و هوایی محلی نیز تأثیرگذار باشد. در هند، شواهد کافی نشان می دهد پاکتراشی جنگل ها، برای تبدیل به زمین های کشاورزی، بارش های موسمی فصل تابستان را کاهش می دهد.

جال توجه است که انتظار نمی رود تلفات زمین های کشاورزی پیامدهای قوی بر امنیت غذایی جهانی داشته باشد.

ناوین رامانکوتی (Navin Ramankutty)، استاد دانشگاه بریتیش کلمبیا (British Columbia) کانادا، بر این باور است که پیش بینی چگونگی تأثیر چنین تغییراتی بر سیستم های غذایی شهری کمی دشوار است. او می گوید:"من فکر می کنم این موضوع به زمینه مرتبط با آن بستگی دارد. اینکه مسائل مربوط با امنیت غذایی در شهرها به نحوه وابستگی تولیدات محلی در مقایسه با واردات غذایی و همچنین وضعیت جغرافیای زیستی که آن شهر در آن واقع شده، مرتبط است."

او تأکید می کند از دست رفتن تولید محصول زراعی جهانی می تواند به راحتی با "تغییرات کوچکی در رژیم های غذایی و کاهش پسماندهای غذایی و تلفات آنها"، برطرف شود.

ترجمه: مهشید جلالیان

منبع:ایانا

مسافران شمال جان جنگل‌ها را گرفته‌اند

 

جنگل‌ها و سواحل شمالی به ازای هر خانوار مسافر به‌طور متوسط با حجم 400 گرم در روز زباله رهاشده در محیط‌زیست روبه‌روست. این حجم زباله علاوه بر حجم زباله تولیدی ساکنان است. مازندرانی‌ها هر روز 3150 تن، گیلانی‌ها 2 هزار تن و شهروندان گلستانی 1100 تن زباله تولید می‌کنند. بنا به بررسی‌های انجام شده روزانه 753 هزار لیتر، شیرابه ناشی از زباله‌های دپو شده در جنگل وارد عرصه‌های جنگلی می‌شود و اکنون بسیاری از درختان پایین دست این شیرابه‌ها خشک شده و شماری هم در حال خشک شدن هستند.

به گزارش سلامت نیوز، روزنامه صبح نو نوشت:پسماند به مواد جامد، مایع و گاز (غیر از فاضلاب) گفته می‌شود که به طور مستقیم یا غیرمستقیم حاصل از فعالیت انسان بوده و از نظر تولید کننده،‌ زاید تلقی می‌شود. پسماندها به گروه‌های زیر تقسیم می‌شوند؛ پسماند خانگی، پسماند کشاورزی، پسماند بیمارستانی و پسماند صنعتی. همه این پسماندها زندگی انسان را تهدید می‌کند ولی همان‌قدر که این تهدید برای هر شهروندی ایرانی مستقیم است برای محیط زیست ایران هم مستقیم است، به ویژه در این ایام پر سفر.

جنگل‌ها و سواحل شمالی به ازای هر خانوار مسافر به‌طور متوسط با حجم 400 گرم در روز زباله رهاشده در محیط‌زیست روبه‌روست. این حجم زباله علاوه بر حجم زباله تولیدی ساکنان است. مازندرانی‌ها هر روز 3150 تن، گیلانی‌ها 2 هزار تن و شهروندان گلستانی 1100 تن زباله تولید می‌کنند. بنا به بررسی‌های انجام شده روزانه 753 هزار لیتر، شیرابه ناشی از زباله‌های دپو شده در جنگل وارد عرصه‌های جنگلی می‌شود و اکنون بسیاری از درختان پایین دست این شیرابه‌ها خشک شده و شماری هم در حال خشک شدن هستند. در شمال روش رایج دفع زباله دپو و دفن زباله در جنگل است که علاوه بر تهدید درختان، گونه‌های گیاهی حیات وحش را نیز به شدت تهدید می‌کند و همچنین باعث آلودگی آب می‌شود. در واقع به سرعت در حال از دست دادن زیست محیط جنگلی و آب هستیم و لازم است نسبت به مدیریت پسماند به ویژه پسماندهای مسافرتی برنامه‌ای جدی توسط سازمان محیط زیست و شورای عالی استان‌ها طراحی و در قالب لایحه به مجلس تقدیم شود.

اکنون 202 هکتار از مناطق جنگلی استان‌های شمالی به دفن و دپوی زباله اختصاص یافته است. علاوه براین، 256 هکتار از عرصه‌های مرتعی شمال هم به دفن و دپوی زباله‌های 3استان شمالی اختصاص دارد؛ اما در عمل، زباله در 471 هکتار از عرصه‌های مرتعی و جنگلی دفن می‌شود که این 13هکتار بیش از آمار رسمی است. برای مدیریت پسماند باید خیلی صریح و بی‌پروا از طریق رسانه‌ها و حتی کتب درسی چالش پسماند را منتقل کرد تا برای آنها این تهدید محیط زیستی درک شود. شهروندان باید بدانند کل کشور مانند خانه آنها باید از آلوده کردن مصون بماند. البته در ماده (6) قانون مدیریت پسماند، رسانه ملی و دستگاه‌های آموزشی و فرهنگی مکلف به «اطلاع رسانی و آموزش، جداسازی صحیح، جمع آوری و بازیافت پسماندها» شده‌اند ولی در عمل به تکلیف خود عمل نکرده‌اند و به‌نظر می‌رسد باید قانون در این زمینه صریح‌تر و اجرایی‌تر تکلیف این نهادها را بدون مطالبه اعتبار جداگانه مشخص می‌کرد هرچند که آیین‌نامه این قانون وزارت کشور (سازمان شهرداری‌ها و دهیاری‌ها) را موظف به تأمین اعتبار آموزش و اطلاع‌رسانی کرده است ولی این الزام آیین‌نامه‌ای نباید موجب بی‌توجهی رسانه‌ها به تکلیف قانونی آنها شود. به هر حال همان‌قدرکه آنتن رسانه ملی با سرگرمی و تبلیغ پر می‌شود باید به مسوولیت‌های اجتماعی محیط زیست سبز هم التزام داشته باشد.
روزانه 200 تا 300 تن زباله 5 شهرستان غرب مازندران در جنگل‌های دو هزار مازندران دپو می‌شود. همین آمار کمابیش برای سایر شهرستان‌های شمالی نیز حاکم است و ظاهراً اهتمامی جدی برای رفع این بحران توسط دولت و شهرداری‌های شمال کشور به ویژه برای ساخت کارخانه‌های کمپوست و بازیافت‌های فناورانه وجود ندارد. به عبارت دیگر اعتبار لازم برای اجرای طرح‌های بازیافت وجود ندارد. از یک سو دولت باید نگاه خود را به مسأله تهدید پسماندها تغییر دهد. متأسفانه ذیل بخش عمده‌ای از گزارش‌های اداره کل محیط زیست استانی می‌خوانیم:
«با توجه به تبصره 2 ماده 12 قانون مدیریت پسماند وزارت کشور به دلیل عدم تخصیص اعتبار توسط وزارت کشورعملیات اجرایی دفن پسماندهای ویژه استان در لندفیل های فوق الذکر انجام نگردیده است و هیچ گونه امکاناتی در مراکز فوق الذکر مستقرنگردیده است.»

این گزارش‌های رسمی البته تهدید وارده را هم به دولت اطلاع داده‌اند و در همه آن‌ها آمده است: «چالش‌ها: عدم راه اندازی لندفیل و تأخیر در دفن پسماندهای ویژه در استان خطرات زیست محیطی را در پی خواهد داشت.» یا « چالش‌ها: قرار گرفتن محل دفن در مسیر مسیل‌های فصلی، عدم استفاده از ترانشه های مناسب، سوزاندن در فضای باز، نبود فضای سبزمناسب، جانمایی محل دفن در مسیر باد غالب و در رودخانه و ...» به این ترتیب دولت این تهدیدها را می‌داند ولی مشکل عدم ادراک ملی و مشترک دولت به ویژه وزارت کشور و سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی کشور نسبت به این چالش زیست محیطی بسیار نزدیک و خطرناک است.
از سوی دیگر لازم است شوراها از جمله شوراهای شهر مطابق بند «16» ماده (71) قانون تشکیلات، وظایف و انتخابات شوراهای اسلامی کشور و انتخاب شهرداران به وضع و وصول عوارض پسماند از ساکنان و حجم انبوه گردشگران اقدام کنند. گردشگران نیز باید عوارض بپردازند تا هزینه‌ها، صرف جمع‌آوری، تفکیک و بازیافت پسماند شود.

علاوه بر کل عوارض دریافتی پسماند نیز باید سهم معینی از اعتبارات دولت که به عنوان کمک به شهرداری‌ها اختصاص می‌یابد با اصلاح قانون برای بازیافت پسماند هزینه شود. در واقع ممکن است کل عوارض دریافتی در محل مدیریت پسماند هزینه نشود و به همین دلیل لازم است نظارت مؤثری در قالب یک سازوکار قانونی مصرح توسط فرمانداری‌ها بر مدیریت پسماند توسط شهرداری‌ها اعمال شود.

همچنین در فرصتی که احتمالاً تمهیدات لازم بودجه‌ای اندیشیده نشده است می‌توان از اعتبارات موضوع بند «م» ماده (28) قانون الحاق برخی مواد به قانون تنظیم بخشی از مقررات مالی دولت (۲) به‌منظور پیشگیری از بحران‌های زیست محیطی آینده و خشک شدن جنگل‌ها استفاده کرد. مطابق این تجویز قانونی «به دولت اجازه داده می‌شود به منظور پیش آگاهی، پیشگیری، امدادرسانی، بازسازی و نوسازی مناطق آسیب دیده از حوادث غیرمترقبه از جمله سیل، زلزله، سرمازدگی، تگرگ، توفان، آتش سوزی، گرد و غبار، پیشروی آب دریا، آفت‌های فراگیر محصولات کشاورزی و بیماری‌های همه گیر انسانی و دامی و حیات وحش و مدیریت خشکسالی، تنخواه‌گردان موضوع ماده (۱۰) قانون تنظیم بخشی از مقررات مالی دولت مصوب ۱۳۸۰ را به سه درصد (۳ ٪) و اعتبارات موضوع ماده (۱۲) قانون تشکیل سازمان مدیریت بحران کشور مصوب ۱۳۸۷ را به دو درصد (۲ ٪) افزایش دهد. اعتبارات مذکور با پیشنهاد وزارت کشور و تأیید سازمان مدیریت و برنامه ریزی کشور (ظرف مدت ده روز) و تصویب هیأت وزیران قابل هزینه است.» مصرف این اعتبارات همان‌طور که در زمینه‌های دیگر به‌صورت گسترده انجام می‌شود نسبت به پیشگیری از بحران پسماندها نیز لازم و ضروری است.

سلامت نیوز

سدسازی ترکیه روی دجله، سراسر ایران را درگیر ریزگرد می کند

 مدیرکل دفتر مشارکت های مردمی سازمان حفاظت محیط زیست بر لزوم حمایت از پویش مردمی نجات میانرودان تاکید کرد و گفت: این پویش برای جلوگیری مجامع بین المللی از سدسازی ترکیه بر روی دجله است، سد سازی ترکیه بر روی دجله همه استان های کشور را درگیر ریزگرد می کند.


به گزارش سلامت نیوز به نقل از ایرنا ، محمد درویش در همایش مدرسه طبیعت در شیراز با اشاره به این موضوع که برای اولین بار بعد از انقلاب در دولت روحانی توانستیم طرحی را در سازمان ملل بدون حتی یک مخالف به تصویب برسانیم گفت: این طرح از پویش نجات میانرودان و جلوگیری از عملیات سد سازی بر روی دجله حمایت می کند.

به گزارش روابط عمومی اداره کل محیط زیست فارس،وی افزود:‌اگر دولت ترکیه طرح سدسازی برروی دجله را اجرا کند باعث خواهد شد که به جای 25 استان کشورمان تمام کشور درگیر ریزگردها شود.
درویش اضافه کرد: در صورتی که این حمایت ها و امضاها به یک میلیون امضا برسد با شکایت در دادگاه لاهه می توان به عنوان جنایت علیه بشریت جلو طرح های سدسازی دراین منطقه را گرفت.
معصومه ابتکار رئیس سازمان حفاظت محیط زیست نیز چندی پیش اعلام کرد:‌ ترکیه با سدسازی های خود موجب خشک شدن هورالعظیم و بروز ریزگرد در خوزستان شده است.

سرچشمه رود دجله در ترکیه است.
مدیرکل دفتر مشارکت های مردمی سازمان حفاظت محیط زیست به اثرات زیانبار سدسازی در کشورمان هم اشاره کردو گفت:برخی از سدها که در ایران احداث شده موجبات تخریب محیط زیست و خشکی تالاب ها و دریاچه ها را فراهم کرده، همه ما مقصریم، به عنوان انسانهایی که عشق مان کره زمین است باید ناخشنودی خود را ابراز و نسلی را تربیت کنیم که سرزمین برایش مهمتر از شهر، خانواده و خودش باشد، در مدارس طبیعت تسهیل گران محیط زیست این شرایط را برای کودکانمان فراهم می کنند.
مدیرکل دفتر مشارکت های مردمی سازمان حفاظت محیط زیست همچنین با بیان این که درنظام آموزشی کشورمان مشکلاتی وجود دارد که باید آنها را اصلاح کنیم بر عشق ورزی بیشتربه سرزمین تاکید کرد و گفت: اگر این عشق را به فرزندانمان بیاموزیم می توانیم منتظر معجزه در نجات سرزمین مان باشیم.
وی مدارس طبیعت را مکانی دانست برای افزایش مهارت های زندگی ، افزایش خلاقیت و شرایطی که کودکان خود خردمندانه ترین پاسخ ها را در محیط های طبیعی و بدون آموزش مستقیم کشف می کنند.

سرپرست اداره کل حفاظت محیط زیست فارس هم در این همایش گفت:با تلاشهای چندین ساله دوستداران محیط زیست فارس مدارس طبیعت در شیراز با این اندیشه که یکی از راهکارهای بهبود زندگی بهبود محیط زیست است کار خود را آغاز کرد.
نبی الله مرادی افزود: نسخه ای که دفتر مشارکت های مردمی سازمان به عنوان یکی از راه های نجات کشور از وضعیتی که دچار آن شده ایم دنبال می کند مدارس طبیعت است امیدواریم در استان فارس هر چه بیشتر این طرح نهادینه شود و خانواده ها با استقبال از این مدارس مهارت های اجتماعی فرزندانشان را برنامه ریزی و دنبال کنند.
مدرسه طبیعت متشکل از یک فضای نیمه مزرعه و نیمه وحشی است و از طریق تسهیل ارتباط کودک با طبیعت، رشد سالم شناختی، هیجانی عاطفی و ارزشی کودکان به همراه زمینه سازی رفتارهای دوستدار محیط زیست را دنبال می کند.
2 مدرسه طبیعت در شیراز از مهرماه سال گذشته بطور آزمایشی کار خود را آغاز کرده اند که بطور متوسط روزانه 35 کودک،سه ساعت را در این مکان می گذرانند.

منبع:سلامت نیوز

درخواست محیط زیست برای اشد مجازات آتش‌افروزان جنگل‌ها ومراتع

 

سازمان حفاظت محیط زیست در اطلاعیه‌ای خواستار اشد مجازات برای آتش افروزان جنگل‌ها و مراتع به صورت عمد، از قضات شد.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از مهر، در متن این اطلاعیه آمده است: عرصه‌های طبیعی اعم از جنگل، مرتع، بیشه زار، پارکهای ملی، مناطق حفاظت شده و… در زمره سرمایه‌های ملی وخدادادی کشور است که به لحاظ اهمیت زیست‌محیطی متعلق به تمامی نسلهاست.

به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی سازمان حفاظت محیط زیست (پام)عوامل مختلف موجب تخریب جنگلها ومراتع می‌شوند، نظیر آفات، سیل، زلزله، دخالت‌های بی‌رویه انسانی، در این میان آتش‌سوزی نیز یکی از خطرناک‌ترین ومخرب‌ترین عوامل تخریب محسوب می‌شود و همه ساله بخش وسیعی از عرصه‌های طبیعی را نابود می‌سازد وخسارات سنگینی را به اقتصاد کشور وارد می‌آورد.

ضمن تشکر و قدردانی از تمامی دوست داران طبیعت وحامیان محیط زیست ایران در حفاظت این سرمایه الهی که در جهت پیشگیری واطفاء حریق عرصه‌های طبیعی به سازمان کمک می‌کنند.

سازمان حفاظت محیط زیست از قوه قضائیه و قضات درخواست می‌کند، دربرخورد قانونی با افراد واشخاص سودجو که بصورت عمد اقدام به ایجادآتش سوزی در پارکهای ملی و آثار طبیعی ملی را می‌کنند. با عنایت به مجازات‌های تعیین شده در ماده ۶۷۵ وتبصره ۲ قانون مجازات اسلامی که تصریح می‌کند «هر کس عمداً جنگل، اشجار و … را آتش بزند، به حبس از دو تا پنج سال محکوم می‌شوند» اشد مجازات را اعمال کنند.

تبصره ۲ ذیل ماده فوق نیز تأکید می‌کند که مجازات شروع به جرم فوق شش ماه تا دوسال است.

همچنین در مورد افرادی که بر اثر بی‌مبالاتی اقدام به آتش‌سوزی کنند، بر اساس بند ه ماده ۱۳ قانون شکار وصید، که بیان می‌دارد «ایجاد وفراهم نمودن مقدمات آتش‌سوزی در پارک‌های ملی، آثار طبیعی ملی، مناطق حفاظت شده و پناهگاهای حیات وحش که براثر بی‌مبالاتی و یا عدم رعایت مقررات محیط زیست ویا تخلف از نظامات دولتی باشد به جزای نقدی یا حبس از نود و یک روز تا سه سال و در صورت تکرار، هر دوی این مجازاتها محکوم می‌شوند اعمال خواهد شد.

سلامت نیوز

دریاچه ارومیه دوباره قرمزشد/ رنگ قرمز دریاچه برای شناگران مضرنیست

 

با بالا رفتن میزان تبخیر آب و میزان غلظت بالای نمک دریاچه ارومیه در روزهای اخیر به رنگ قرمز درآمده است.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از مهر، معاون فنی حفاظت محیط زیست آذربایجان غربی در خصوص تغییر رنگ دریاچه ارومیه گفت: تغییر رنگ دریاچه ارومیه به قرمز علل و عوامل مختلفی دارد که یکی از مهمترین آن جلبکی به نام دونالیلا سالینا است.

به گزارش روابط عمومی محیط زیست استان آذربایجان غربی،حجت جباری با بیان اینکه این جلبک در شرایط نرمال به رنگ سبز است اما با گرم شدن هوا، بالا رفتن تبخیر و میزان شوری آب دریاچه این جلبک برای مقاوم‌سازی خود با شرایط شوری آب به رنگ قرمز در می‌آید.

وی رنگیزه‌های قرمز ناشی از جلبک دونالیلا سالینا را از عوامل تغییر رنگ دریاچه ارومیه عنوان کرد و افزود: در شرایط طبیعی ۱۲ گونه جلبک دولانیلا سالینا در دریاچه ارومیه وجود دارد که بالا رفتن میزان غلظت نمک این جلبک‌ها رنگیزه قرمز رنگ تولید می‌کنند.

جباری باکتریهای موجود دریاچه را نیز از دیگر عوامل تغییر رنگ دریاچه دانست و اظهارداشت: به علت اشباع شوری آب دریاچه، شرایط مساعد برای رشد و تکثیر گروهی از باکتری‌های هالوفیت فراهم می‌شود که وجود آنها نیز در این تغییر رنگ مؤثر است.

غلظت نمک دریاچه ارومیه به ۳۳۰ گرم در لیتر رسید

معاون فنی حفاظت محیط زیست آذربایجان غربی اضافه کرد: در حال حاضر میزان غلظت نمک آب دریاچه به ۳۲۰ الی ۳۳۰ گرم در لیتر رسیده است که در این شرایط جلبک و باکتریهای موجود در دریاچه برای مقاوم‌سازی و ادامه حیات رنگیزه قرمز تولید کرده‌اند.

جباری با بیان اینکه امسال تراکم جمعیت در دریاچه ارومیه قابل توجه بود گفت: آرتیما و سیست آن نیز قرمز رنگ است که این میزان نیز در قرمز رنگ شدن دریاچه ارومیه تا حد کمی تأثیرگذار بوده است.

وی با بیان اینکه رنگ قرمز دریاچه برای شناگران مضر نیست افزود: به دلیل بالا بودن غلظت نمک توصیه می‌شود شناگران مدت زمان کمتری در آب باشند برای افراد مسن و افراد با فشار خون بالا و ناراحتی‌های قلبی و کودکان نیز همین توصیه مدنظر است.

معاون فنی حفاظت محیط زیست دریاچه ارومیه در خصوص وضعیت دریاچه ارومیه نیز گفت: با گرم شدن هوا شاهد تبخیر بالای آب و کاهش سطح تراز اکولوژیکی دریاچه ارومیه هستیم اما اقدامات احیای آن همچنان در حال اجراست.

دریاچه ارومیه به عنوان دومین دریاچه شور جهان هم اکنون به علت بحران آب در وضعیت کم‌آبی قرار گرفته است.

عملیات احیای این زیست‌بوم ارزشمند در سه سال اخیر توسط دولت تدبیر و امید آغاز شده و تا کنون ادامه دارد.
سلامت نیوز

دیپلماسی اکولوژیک!

محسن تیزهوش*: در جهان امروز که تنش‌های گوناگون قومی، مذهبی و سیاسی در قالب فعالیت‌های مخربِ انسانی شکل گرفته و خشونت در تمامی نقاط جهان تشدید شده، لزوم استفاده از ابزاری همچون گفتمان دیپلماتیک با رویکرد ایجاد صلح و توسعه پایدار بیش از گذشته به چشم می‌آید. 

این درحالی است که با بالارفتن خشونت جهانی تمامی ارکان یک جامعه آرام به زیر سؤال رفته و نخستین سرمایه سبزی که ما انسان‌ها آن را قربانی سیاست‌های غلط خویش کرده‌ایم، محیط‌زیست است. به دیگر سخن، موضوع گفتمان توسعه‌محور در قالب روابط دیپلماتیک با رویکردِ توجه به مسائل راهبردی در ساختارِ اکوسیستم‌های آبی و خاکی بیش از گذشته جای خود را در بین سیاستمداران، اقتصاددانان و فعالین اجتماعی باز کرده و هنوز هم می‌توان به اتفاقات مثبت و تأثیرگذار در روند صلح و توسعه امیدوار بود.

 آنچه امروز بیش‌ازپیش بدان توجه شده و مورد اهمیت جوامع بین‌الملل قرار گرفته، موضوع حفاظت از سرمایه‌های طبیعی کره زمین و مخاطراتی است که پیرامونِ چرخه حیات را فرا گرفته که با یک راهبرد صحیح و خردمندانه می‌توانیم تا بخش زیادی از مشکلات را تحت کنترل خویش درآوریم. این درحالی است که امروز می‌توان از چالش‌های انسان‌ساختِ محیط‌زیستی از خشک‌شدن اکوسیستم‌های آبی تا ازبین‌رفتن تنوع زیستی و همچنین بحران‌های اقلیمی یاد کرد.

بحران‌هایی که در همین لحظه نیز با سرعتی فزاینده به سمت مصرف اندوخته‌های بی‌نظیر زمین رفته و در این راه بدون شک این خود ما انسان‌ها هستیم که با خودخواهی‌های افسارگسیخته راه برگشت و پایداری را سخت و سخت‌تر می‌کنیم. هرچند با تدوام چنین رویکردی به انقراض نسل انسان نزدیک می‌شویم اما هنوز فرصت برای برخی اقدامات مشترک در بین ملل متحد و خواهان تحول و زیستن در یک محیط‌زیست آرام و کم‌تنش وجود دارد!

در این بین، موضوع تغییرات آب‌وهوایی به یکی از اصلی‌ترین دغدغه‌های روز جهان تبدیل شده تا در کنار اقدامات تروریستی و افراط‌گرایی‌های رایج، به‌عنوان یکی اصلی‌ترین مواردی باشد که به‌صورت مستقیم حقوق بشر را زیر سؤال برده است. هنگامی که نمی‌توان به‌راحتی در غرب ایران به‌واسطه گردوغبار حاصل از کانون‌های داخلی و خارجی نفس کشید یا در شهرهای بزرگ صنعتی انواع بیماری‌های خطرناک در کمین سلامتی شهروندان هستند، آیا می‌توان عملکرد خنثی داشت؟ 

از‌سوی‌دیگر، در بسیاری از کشورهای بزرگ صنعتی نیز همچون هند و چین مشکلات آلودگی‌های محیط‌زیست چالش روز است؛ از‌همین‌رو اهمیت برگزاری نشست‌های جهانی که نمونه آشکار دیپلماسی اکولوژیک بوده و تمامی کشورهای صنعتی و... را به اجرای یک برنامه جامع مشترک دعوت و ملزم کرده، بیش‌ازپیش نمایان می‌کند. سال 2015 میلادی در شهر پاریس توافقنامه اقلیمی به امضای کشورهای توسعه‌یافته و درحال‌توسعه رسید که نشان داد تا چه میزان اهمیت مشارکت همگانی جهانیان به جهت کنترل آلاینده‌های خطرناک و همچنین پایین‌آوردن سطح دمای زمین تا دو درجه سلسیوس مهم و حیاتی است.

 در این بین، اقدام نابخردانه و ضد علمی دونالد ترامپ، رئیس‌جمهوری آمریکا به جهت خروج این کشور از توافقنامه اقلیمی پاریس عزم سایر کشورهای بزرگ و صنعتی جهان را برای پیشبرد اهداف اکولوژیک محکم‌تر از گذشته کرده و اینک انتظار می‌رود در دنیای سیاست و اقتصاد جایگاه اهداف بلندمدت توسعه پایدار عمیق‌تر و راهبردهای اجرایی با سرعت بیشتری به انجام برسد.

هر چند در این بین برخی از دانشمندان به‌دلیل شرایط زیستی و آلودگی‌های انسان‌ساخت و ازبین‌رفتن بسیاری از اندوخته‌های ژنتیکی زمین به فکر یافتن خانه‌ای جدید برای بشر هستند اما به‌راحتی نمی‌توان از کنار این نکته عبور کرد که چنین اقداماتی نه‌تنها هزینه‌های بسیار فراوانی در پی خواهد داشت بلکه در حقیقت منحرف‌کردن ذهن جوامع بین‌الملل از راه درست دیپلماسی اکولوژیک است! 

اینک ما در ایران می‌توانیم از همین طریق با کشورهای همسایه وارد مذاکره شده و در قالب برجام محیط‌زیستی به نتایج نسبتا مثبتی نیز دست یابیم. امروز موضوع سدسازی برخی از کشورهای تأثیرگذار در اقلیم ایران و همچنین وجود کانون‌های تولید گردوغبار به‌دلیل ازبین‌رفتن پوشش جنگلی و مرتعی و همچنین خشک‌شدن اکوسیستم‌های آبی به دلایل مختلف ازجمله مواردی است که می‌توانیم نه به‌عنوان یک خواست ملی بلکه به‌عنوان یک توافق کاملا انسانی از طریق دیپلماسی اکولوژیک پیگیری کرده و با سایر کشورها بر سر استفاده درست از منابع به راه‌حل مشترک نیز برسیم.

در نهایت همان‌طور که گفته شد، بالابردن سطح گفتمان‌های ملی، منطقه‌ای و بین‌المللی اهمیت بسیار فراوانی برای محیط‌زیست ایران داشته و دارد که می‌توان با یک اراده جدی و برنامه دقیق و راهبردی در قالب برگزاری نشست‌های منطقه‌ای و جهانی در تهران به اهداف صلح و توسعه با نگاه بهره‌برداری‌های پایدار رسید.

* کارشناس ارشد محیط‌زیست

روزنامه وقایع اتفاقیه

لزوم کنش‌گری فعال و همه‌جانبه ایران در مقابل پروژه سدسازی ترکیه

رضا کدخدازاده*: در هفته‌های اخیر، اغلب رسانه‌های داخلی و خارجی خبری را منتشر کردند که باعث نگرانی فعالان محیط زیست به ویژه در ایران و خاورمیانه شد.

دولت ترکیه اعلام کرد سد «ایلیسو» تا سال 2019 به پایان خواهد رسید و آمده آبگیری خواهد شد. ساخت این سد که بخشی از پروژه سدسازی ترکیه در حوزه آناتولی شرقی است، در سال 2006 آغاز شد و در صورت آبگیری آن، باعث خواهد شد از ورود حدود بیش از 50 درصد از آب دجله به خاک عراق جلوگیری شود. این امر در درجه‌ی اول سبب افزایش شدید بیابان‌زایی در کشور عراق و سوریه که در حوزه آبی دجله و فرات قرار دارند، خواهد شد. 

علاوه بر این تاثیرات بسیار مخربی بر زیست انسانی این دو کشور نیز خواهد گذاشت، چرا که بخش اعظم مصرف آب انسانی این دو کشور، توسط این دو رود تأمین می‌شود. متاسفانه شرایط خاص این دو کشور در سال‌های اخیر باعث شده که نتوانند نسبت به فعالیت‌های ترکیه در زمینه این سدسازی‌ها که بر روی سرچشمه‌های آب‌های منطقه‌ای انجام می‌شود اعتراضی انجام دهند و ترکیه از این فرصت، نهایت استفاده و در واقع سوء استفاده را کرده است.

اما علاوه بر سوریه و عراق، کشور دیگری که بیشترین آسیب را از این فعالیت‌های غیر اصولی ترکیه می‌بیند کشور ایران است. در این مورد «محمد درویش»، مدیرکل دفتر مشارکت‌های مردمی سازمان حفاظت محیط ‌زیست معتقد است سدهای ساخته شده روی دجله و فرات، تمام آب این دو رودخانه را می‌گیرند و باعث خشک شدن تالاب‌های مرکزی عراق و سوریه می‌شود.

 همچنین با نابودی بیش از ٦ و نیم‌ میلیون هکتار از اراضی کشاورزی عراق و سوریه، کانون‌های فرسایش بادی و تولید گردوخاک ایجاد خواهد کرد که گردوغبار برخاسته از این دو کشور، ایران را نیز متاثر خواهد کرد. وی با تأکید بر اینکه ایران یکی از متضررینِ اصلی مهار حقابه رودخانه‌های دجله و فرات در منطقه است، بیان کرد: تبدیل تالاب هورالعظیم به بزرگ‌ترین کانون بحرانی ریزگرد در منطقه، درگیری 25 استان غربی و مرکزی کشورمان با معضل ریزگردها و افزایش چشمگیر این مسئله نمونه‌ای از ارمغان حذف حقابه دجله و فرات، با اقدام دولت ترکیه در احداث سدهای گاپ است.

در حال حاضر به دلیل شرایط خاص منطقه، تنها کشوری که می‌تواند نسبت به این اقدام مخرب زیست‌محیطی ترکیه واکنش نشان دهد، ایران است. متاسفانه به دلیل شرایط سیاسی سال‌های اخیر، ایران نتوانسته به مانند سال‌های دور با همکاری با کشورهای همسایه، نسبت به مهار بیابان‌های منطقه با کارهایی نظیر مالچ‌پاشی اقدامات لازم را صورت دهد. این کار در گذشته با همکاری کشورهایی مانند عربستان و عراق صورت می‌گرفت که در سال‌های اخیر شرایط خاص کشور عراق و تنش در روابط ایران و عربستان مانع انجام آن شده است. حاصل این مساله، مواجهه‌ی بی‌سابقه‌ی عمده مناطق کشور با پدیده هجوم ریزگردهای آلاینده بوده است.

خوشبختانه روابط سیاسی ایران و ترکیه علی‌رغم اینکه در سال‌های اخیر با تنش‌هایی روبرو بوده، در سطح نسبتاً مناسبی قرار دارد که امکان مذاکره در سطوح بالا را برای دو کشور فراهم می‌کند. به همین خاطر در موضوع سدسازی ترکیه، ایران برای جلوگیری از اقدام این دولت که منجر به یک فاجعه زیست‌محیطی در منطقه و ایران خواهد شد که تا سال 1405 استاندارد زندگی ایرانی‌ها را به میزان قابل توجهی کاهش خواهد داد، باید از تمام ظرفیت‌های موجود استفاده کند.

دستگاه دیپلماسی ایران باید از مراجع مطلع نسبت به عواقب سیاسی و اجتماعی اینگونه اقدامات ترکیه نیز آگاهی کامل کسب کند. ترکیه تاکنون 100 درصد از آب فرات و ۶۰ درصد از آب دجله را تصاحب کرده ‌است و اکنون نیز قصد دارد ۴۰ درصد باقی مانده ‌آب دجله را نیز غصب کند. در صورت رخ دادن این اتفاق، شرایط سیاسی، اجتماعی منطقه به شدت دستخوش تحولات خطرناکی خواهد شد که ایران نیز از آن مصون نخواهد ماند. به همین خاطر کنش‌گری ایران در این مساله امری ضروری است.

 

امروزه در جهان، مسائل و چالش‌های زیست‌محیطی را می‌توان در سه سطح قرار داد. سطح اول مسائل مشترک مربوط به عموم مردم جهان یعنی عناصر بنیادی اکوسیستم، مانند سوراخ شدن لایه اوزون و گرمایش جهانی کره زمین است. سطح دوم مسائلی که مربوط به چالش‌های به هم پیوسته‌ی مصرف منابع و انفجار جمعیت می‌شود را مانند بیابان‌زایی و تهدید گونه‌های خاص در برمی‌گیرد. سطح سوم، مسائل فرامرزی و منطقه‌ای مانند باران‌های اسیدی، آلودگی‌های رودخانه‌ای و مواردی مانند حادثه چرنوبیل را در بر می‌گیرد. 

کشورهای جهان بسته به نوع تهدیدهای زیست‌محیطی‌ای که با آن روبرو هستند، از تمام ظرفیت‌های خود برای انجام کنش در هر یک از این سه سطح را در پیش می‌گیرند. ایران با توجه به شرایط خاصی که دارد، لازم است اقدام دولت ترکیه را در هر سه سطح دنبال کند. چرا که اقدام مزبور، در سطح سوم، بر زیست کشورهای منطقه تاثیر منفی خواهد گذاشت، در سطح دوم، بر روی جمعیت انسانی و تنوع گونه‌های زیستی منطقه تاثیر خواهد گذاشت و همچنین سبب افزایش بیابان‌زایی فزاینده در منطقه خواهد شد. و در سطح اول نیز، در بلند مدت، مثلاً با مواردی همچون گسترش مهاجرت باعث تبدیل آن به یک مساله جهانی خواهد شد که بر اکوسیستم جهانی نیز تاثیر مخرب خواهد داشت. 

پس ایران به عنوان تنها کشوری که در حال حاضر امکان کنشگری فعال در منطقه را دارد باید جلودار انجام این کار باشد و از تمام ظرفیت‌های موجود در این راستا استفاده کند. ایران باید در درجه اول مذاکرات در بالاترین سطوح با مقامات ترکیه را هر چه سریع تر آغاز کند و نگرانی‌های زیست‌محیطی خود را به آنکارا اعلام کند. این کار باید با نهایت آرامش و به دور از هیاهو و جنجال‌های سیاسی انجام گیرد. 

در عین حال از آنجایی که برخی از ناظران این اقدام ترکیه را بیش از اینکه اقدامی اقتصادی بوده باشد، اقدامی سیاسی می‌دانند که برای افزایش قدرت چانه‌زنی خود در مسائل منطقه‌ای از آن بهره ببرد، نمی‌توان به مذاکرات دوجانبه با ترکیه بسنده کرد و باید نسبت به رایزنی با کشورهای منطقه برای تشکیل یک سازمان یا حداقل یک کنفرانس منطقه‌ای در مورد اقدام دولت ترکیه پیش‌قدم شود. 

ترکیه کشوری است که نشان داده از ظرفیت‌های ژئوپلتیکی خود بیشترین استفاده ممکن را می‌برد و با استفاده از این اهرم حتی ضعف‌های خود را پوشش می‌دهد. به عنوان مثال ترکیه از منابع نفت و گاز بی‌بهره است، در حالیکه حدود سه چهارم منابع نفت و گاز اثبات شده جهان در کشورهای اطراف آن قرار دارد. ترکیه برای جبران این امر از موقعیت ترانزیتی خود نهایت بهره را می‌برد و در استفاده از این اهرم، بعضاً قواعد بین‌المللی را نیز زیر پا می‌گذارد. به عنوان نمونه در حالی که تنگه‌های «بوسفور» و «داردانل» به عنوان گذرگاه‌های آبی بین‌المللی شناخته شده‌اند، این کشور در مقاطعی به بهانه‌های مختلف اجازه عبور به کشتی‌های تجاری را نداده است. پس با آگاهی با این ویژگی خاص در سیاست خارجی ترکیه، باید در دیپلماسی با این کشور در رابطه با پروژه سد ایلیسو، هوشمندانه عمل کرد. 

در مرحله بعد، باید رایزنی با کشورهای فرامنطقه‌ای و سازمان‌های بین‌المللی به ویژه سازمان ملل و سازمان‌های محیط زیستی را در دستور کار خود قرار دهیم. و در آخر از سازمان‌های مردم‌نهاد خارجی و داخلی برای آگاهی‌بخشی نسبت به مخاطرات اقدام دولت ترکیه نهایت بهره را ببریم. این مورد آخری را نباید کم‌اهمیت قلمداد کرد چرا که تشکیل پویش‌های مردمی و اطلاع‌رسانی‌هایی که همین پویش‌ها انجام دادند سبب شد که حامی‌های مالی خارجی شریک در این پروژه سریعاً از حمایت خود دست برداشتند و ترکیه نتوانست پروژه را در سال 2015 افتتاح کند و مجبور شد از منابع مالی دیگری استفاده کند.

خوشبختانه در این مورد، پویشی با عنوان «پویش نجات میانرودان» توسط گروهی از فعالان محیط زیست کشور، خطاب به دبیرکل سازمان ملل آماده شده است و در حال جمع‌آوری امضا‌های آن هستند که قصد دارند با ارائه این اعتراض‌نامه به سازمان ملل متحد و یونسکو از ترکیه به دلیل بستن آب دجله و فرات که موجب بروز بحران‌های اجتماعی، سیاسی و محیط زیستی می‌شود، شکایت کنند. 

جای بسی خوشحالیست که مجلش شورای اسلامی هم برای بررسی این موضوع، ورود کرده است و حال این انتظار می‌رود که نهاد اصلی مجری دیپلماسی کشور، یعنی وزارت خارجه کشور نیز به شکل فعالانه‌تری به این مساله ورود پیدا کرده و با استفاده از دیپلماسی مناسب، پیگیری جدی آن را در دستور کار خود قرار دهد.

همچنین در کنار این کنش‌هایی که نهادهای حاکمیتی انجام می‌دهند، کنش‌های فراگیر غیرِ حاکمیتی همچون پیگیری فعالانه‌ی این مساله توسط سمن‌ها، کنش‌گری رسانه‌ها و فعالان محیط زیستی در آگاه‌سازی عموم مردم و حساس کردن آنها نسبت به اینگونه مسائل زیست‌محیطی کشور از دیگر کارهایی است که باید در مواردی مانند پروژه ضد محیط زیستی دولت ترکیه در دستور کار قرار بگیرد. 

منبع: زیست بوم

زندگی روی زمین در خطر است

استیون هاوکینگ فیزیکدان مشهور در اخیر اظهار نظر خود نسبت به ادامه زندگی روی زمین هشدار داد.

به گزارش قانون به نقل از تسنیم، استیون هاوکینگ» که در جشنواره «استارموث»(Starmus ) سخنرانی می‌کرد گفت که برای فرار کردن از زمین فقط 200 سال فرصت داریم.

وی در ادامه سخنانش تصمیم اخیر دونالد ترامپ را درباره خروج از پیمان تغییرات آب و هوایی جدی‌ترین و اشتباه‌ترین تصمیم وی دانست.

بر اساس گزارش میل‌آلاین، پروفسور هاوکینگ معتقد است زندگی روی زمین در خطر نابودی است و اگر می خواهیم نسل‌های آینده زنده بمانند باید هرچه سریع‌تر امکان زندگی در فضا را ایجاد کنیم.

وی که در جشنواره جشن علوم و هنر «استارموث» صحبت می‌کرد هشدار داد انسان اگر می‌خواهد زنده بماند باید در 200 تا 500 سال آینده خانه‌ای در فضا پیدا کند.

او همچنین خطاب به دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا گفت: "من بر خلاف ترامپ که جدی‌ترین اشتباه خود ــ خروج از پیمان ــ را مرتکب شد، اهمیت مبارزه با تغییرات آب و هوایی و گرمایش جهانی را انکار نمی‌کنم."

منبع:قانون